Ongemerkt heeft de figuur van de niet-tegenwerpelijkheid een steeds grotere rol verworven in ons privaatrecht. Denken we aan de verschillende vormen van pauliana en aanverwante remedies, de werking van een gebrek aan publiciteit in het goedenrecht, of de werking van een beslag.
De niet-tegenwerpelijkheid houdt in dat een handeling een rechtsgevolg al dan niet heeft naargelang het perspectief of de rechtsverhouding. De jurist moet dan altijd in zekere mate “doen alsof” iets niet heeft plaatsgevonden, terwijl het in een ander opzicht wel heeft plaatsgevonden. Enerzijds maakt de figuur van de niet-tegenwerpelijkheid het mogelijk om in vele conflictsituaties een op maat toegesneden sanctie te laten spelen eerder dan een botte bijl. Anderzijds staat de niet-tegenwerpelijkheid meermaals op gespannen voet met de aristotelische logica en leidt ze soms tot zeer complexe of minstens onverwachte gevolgen die kunnen ingaan tegen onze intuïtie, zoals ook zal blijken uit de analyse van enkele cassatie-arresten van de jongste jaren in insolventierechtelijke vragen.
Matthias Storme studeerde rechten en wijsbegeerte in Antwerpen, Leuven, Yale, Hamburg en Bologna. Hij was 27 jaar advocaat te Brussel (onder meer voorzitter van het Vlaams Pleitgenootschap) en sinds 2014 te Gent. Doceert op heden voornamelijk handels- en insolventierecht, notarieel procesrecht en methode van rechtsvergelijking. Publiceerde ook veel in het verbintenissenrecht, goederenrecht en procesrecht. Gasthoogleraar in onder meer Beijing, Vilnius, Milaan, Tokyo en Sao Paolo. Medehoofdredacteur van het Tijdschrift voor Privaatrecht en van de European Review of Private Law.
